|
03/11/2014 - 20:26 |
Jan Kerkhof |
Kerst 1968. door Jan kerkhof. waar gebeurd. geschreven voor niet zeevarenden.
Baroemmmm. Windkracht 9, de zee is wit van schuim. Toppen worden van golven geblazen en striemende vlagen ijzig zeewater teisteren een schip. Op het dek houden zich desondanks twee figuren op: Frits en ik. Dan een luid gebruis. De zee begint zich over de hele lengte door de reling op het voordek te storten, terwijl het dek waar wij op staan snel bezig is nog veel dieper in zee te zinken. Voor mijn ogen rijst de zee omhoog, en met een zwaar Varoemmmm komt er een muur van minstens 3 meter hoog op ons af. Frits heeft geluk, hij loopt net onder de loopbrug, die wij aan boord de kippenloop plegen te noemen, en kan beide armen om een stut slaan. De kippenloop loopt in lengterichting over het voordek, om bij slecht weer heelhuids de boeg te kunnen bereiken, want een geladen tanker ligt diep in het water. Ik heb minder geluk, want ik ben aan de lijzijde en de wit-schuimende muur die van de andere kant op mij af dondert, zal mij over de reling slaan. En wie overboord gaat bij dit weer heeft geen enkele kans, die vind je never meer terug.
Maar er moest getemperatuurd worden, en dat was werk voor de leerlingen. Het was de dag voor kerst 1968, de Khasiella was onderweg naar het noordoostelijkste puntje van de VS. Na dagen windkracht 10 moest men nu, vlak voor aankomst, eindelijk weten of de stoom-verwarming goed stond afgesteld. Als de fuel oil in een van de tanks bij aankomst kouder dan 50 graden zou blijken, kreeg je het niet meer gelost. Daarom lieten Frits en ik daar op dat voordek in doorweekte kleren thermometers in blazende peilpijpen zakken.
Een brede golf, hoger dan de voorgaande, heeft ondertussen het voorschip opgetild, is doorgelopen naar het achterschip, laat het voorschip weer diep het golfdal in glijden. Als de volgende golf ook zoa??n hoge is en op de juiste afstand volgt van ongeveer een scheeps-lengte wordt de boeg nog hoger opgetild dan daarvoor, het schip raakt in een trage cadans. Maar op een gegeven moment wordt de cadans te groot, de boeg komt veel te laat naar beneden. Als de volgende golf komt stijgt het water buitenboord snel, terwijl het schip nog bezig is met zijn neus dieper in die golf te snijden. En staat de zee in een fractie 3 meter hoger dan het voordek. Dan lijkt zoa??n zwartgrauwe zee toch ook even verrast. Niet lang, want de muur stort om en het dek verdwijnt met kippenloop en al onder het geweld.
Ik voer lang genoeg om de bewegingen van het schip aan te voelen en had op tijd opgekeken: gaat dit goed? Ik weet niet of mijn hart oversloeg of juist stil stond, maar ik schrok me dood, want het was erg hoog wat daar aankwam. Met een reuzensprong richting kippenloop, wist ik net voor mijn benen onder mij uit geslagen werden, met mijn linkerhand een houvast te grijpen. Gedurende een paar lange seconden zweefde ik daar onder water horizontaal aan A(C)A(C)n pijnlijk uitgerekte arm in de donderende zee, en die arm hield het. Toen was de golf voorbij, de boeg verhief zich aan de andere zijde ongeA?nteresseerd uit de golf, het zeewater stroomde weg, en ik zakte als een pluk zeewier languit op het dek, mijn hand nog stevig vast. In de schrik was ik de emmer vast blijven houden in mijn rechterhand. Dat extra oppervlak had alsnog mijn noodlot kunnen worden, want het trok geweldig, maar zin had het niet, want alles bleek er uit geslagen. Enkele hingen nog aan hun 7 meter lange touwen verstrikt in de reling, de rest van de thermometers in hun zware koperen hulzen was overboord. De grote koperen pluggenopener die Frits in zijn handen had gehad lag 30 meter verder, net niet over de rand heen verdwenen. Gelukkig maar, want we hadden er maar twee van aan boord. Leerling stuurlieden ook trouwens. Ook maar twee van.
Op kerstochtend keek ik uit mijn patrijspoort. De Khasiella gleed onder een klare grijze lucht door het zwartblauwe water van een fjordvormige Penobscot Bay. Kleine schuimkopjes in de straffe wind. Ik zie ze nA?g voor me. Steile wanden met besneeuwde sparren aan weerszijden. Een welverdiend Charles Dickens Kerstgevoel.
|
Comments
997-101-7936